Małe odkrycia, które cieszą.

Zwiedzając obce miejsce zawsze warto trochę czasu poświęcić na rejony, o których nie wspominają przewodniki. Zawsze jest szansa, że zobaczycie coś, czego się nie spodziewacie. Włócząc się po Geoje udało mi się to dwa razy. Za pierwszym razem postanowiłem zobaczyć, co jest na końcu pewnej wąskiej, leśnej drogi. Okazało się, że trafiłem na małą, piękna świątynię obok, której znajduje się dzwonnica z olbrzymim dzwonem. Podobny dzwon jak dotychczas widziałem tylko w reprezentacyjnym miejscu w Busan. Innym razem chciałem zrobić zdjęcie panoramy Jangseungpo (wspominałem o tym miejscu wcześniej) a oprócz panoramy trafiłem na następną świątynię, tym razem z pięknymi rzeźbami Buddy wykutymi w litym granicie miejscowej skały.

Leśna świątynia

Panorama Jangseungpo

Postaci Buddy wykute w litej skale.

Biedronka znakiem graficznym... Tesco.

Wydawało by się, że Tesco i Biedronka to dwie konkurujące ze sobą sieci handlowe. No to zobaczcie, co ostatnio znalazłem w Home Plus (Koreańska nazwa sieci Tesco). Torba reklamowa Tesco w... biedronki!

Zima na Geoje

Od przyjazdu z urlopu myślałem, ze trzeba możne by się zająć wreszcie blogiem. Nawet wiedziałem o czym chciałbym napisać: jest zima to trzeba coś napisać o zimie. Niestety, na myśleniu się kończyło. Dopiero dzisiaj, wrzask ganiających się kotów "wyrwał" mnie z tego letargu. Oho, pomyślałem, jeżeli kotom przychodzą już głupie myśli do głowy to czasu na "zimowy" temat może być już niewiele.Przy okazji pokażę ulubione miejsce moich spacerów, Zima na Geoje to w swojej większości pora sucha, pozbawiona opadów. Czasami wiatr z południa przynosi jednodniowe, obfite opady deszczu, po których bardzo szybko nie pozostaje jakikolwiek ślad. Wiatr z południa przynosi tez wyższą temperaturę i zachmurzenie.Ponieważ zwykle niebo jest pogodne, to temperatura w nocy potrafi spaść nawet do -8C. Oczywiście w dzień słońce powoduje, że szybko idzie w górę, nierzadko osiągając nawet +10C. Suche powietrze i powszechne ogrzewanie podłogowe sprawiają, ze nieodzownym sprzętem jest nawilżacz powietrza, który chodzi na okrągło. Trawa koreańska wysycha w listopadzie i trwa w zimowym letargu do marca. Niezawodne są tylko kamelie, symbol wyspy, które zaczynają kwitnąć pod koniec października i sobie kwitną aż do kwietnia.
Taka łagodna zima powoduje, że wiele osób spędza czas na spacerach czy innych formach aktywności (wyspa znana jest ze wspaniałych tras trekkingowych czy klubów golfowych). Ja raczej oddaję się spacerom. Moim ulubionym miejscem jest pewna droga wzdłuż wybrzeża. Poza widokami ma jeszcze inna zaletę - chodnik, w części pokryty tartanem. Chodnik to wynalazek w Korei stosunkowo młody i nie wszędzie spotykany. Wynika to poniekąd ze szczupłości miejsca a wielu przypadkach z budowania bez jakiegokolwiek długofalowego planu zagospodarowania w przeszłości.No, ale dosyć gadania - pora na zdjęcia.   

Trawa wysycha w listopadzie.

Dochodzimy do plenerowej wystawy rzeźby

Toaleta w kształcie ślimaka.

Oraz niezawodne kamelie.

Wczasy "all inclusive"

Transport lokalny bezpłatny. Do tego dochodzi w pełni wyposażone mieszkanie do dyspozycji. Urozmaicone wyżywienie w formie bufetu dostępne całą dobę, napoje oczywiście również. Bezpłatne zabiegi pielęgnacyjne. Do tego zajęcia sportowe i fakultatywne, też darmowe. Kto tak ma?
Kot moich przyjaciół, którzy okres świąteczno-noworoczny postanowili spędzić w ciepłych krajach i "podrzucili" mi swojego pupila. I kto ma lepiej kot czy jego właściciele?

Chwila odpoczynku.

Trochę o Świętach, które...

...jak zwykle były za krótkie.

Bardzo lubię oglądać programy informacyjne w okresie Świąt. Są bardzo pouczające i odkrywcze. Od pani spotkanej przez reportera na ulicy dowiadujemy się, że w tym roku na Wigilię przygotuje barszcz z uszkami, pierogi z kapustą i grzybami i śledzie. Na zorganizowanych w wielu miastach Wigiliach dla bezdomnych i samotnych widzimy z kolei barszcz z uszkami, pierogi z kapusta i grzybami i śledzie. Mało kto zwraca przy tym uwagę, że przecież samotność i bezdomność doskwiera nie tylko w okresie świąt. Przenosimy się do naszych żołnierzy do Afganistanu, gdzie samolot sił powietrznych zamiast broni, amunicji i innych niezbyt pokojowych przedmiotów tym razem załadowany został workami pełnymi prezentów od rodzin żołnierzy i typowym zaopatrzeniem świątecznym. Od dowódcy dowiadujemy się, że żołnierzom nie zabraknie barszczu z uszkami, pierogów z kapustą i grzybami oraz śledzi. Nie zapominamy także o naszych marynarzach, spędzających święta na wszystkich morzach i oceanach. W rozmowie z kapitanem statku PŻM (tylko ta firma nam została z całej morskiej potęgi) odkrywamy, że wprawdzie statek od miesiąca jest poza krajem, ale pomyślano wcześniej o świętach i okrętowy kucharz szefem zwany już uwija się przygotowując barszcz z uszkami, pierogi z kapustą i grzybami i śledzie. Przy okazji jedna uwaga. Dawniej rozmowę taką przeprowadzano za pośrednictwem Gdynia Radio a dzisiaj w dobie powszechnej ery łączności satelitarnej przez telefon satelitarny.

A jak to wygląda w Korei? Otóż w Korei dla odmiany na Wigilię przygotowujemy barszcz z uszkami, pierogi z kapustą i grzybami (polskimi) oraz śledzie. Ale zanim do tego dojdziemy kto, jak i dlaczego, trochę należy napisać o wszystkim od początku. Ogólnie w okresie Świąt wielu obcokrajowców z Korei wyjeżdża, i to zarówno do swoich krajów ojczystych jak i w miejsca ciepłe i przyjemne, które są w pobliżu. Dużym powodzeniem cieszą się Tajlandia, Malezja i Filipiny.
Ci, którzy zostają mogą spodziewać się krótszego dnia pracy w Wigilię. Wiele firm, zwłaszcza zagranicznych kończy pracę w tym dniu w południe. Koreańczycy nie mają tradycji jeśli chodzi o wieczerzę wigilijną, chociaż cześć z nich uczestniczy w spotkaniach wigilijnych w swoich kościołach. Chodzi o tych, którzy należą do jednego z wielu wyznań chrześcijańskich jakie tu można spotkać. Większość zaś nie robi nic albowiem wyznaje buddyzm. Kiedy już wiadomo, co robią inne nacje, czas się zająć Polakami. A z nami też jak w piosence Skaldów: "Ci odlatują, ci zostają". Jeśli chodzi o tych co odlecieli to patrz hasło "obcokrajowcy" powyżej. My "któreśmy ostali na ziemi obcej w czas ten święty" staramy sobie radzić jak tylko możemy. A okazuje się, że możemy i to wcale nie najgorzej. Od razu przypomina mi się stare hasło "Polak potrafi!" Od kilku lat spotykamy się w mniej więcej tym samym gronie kilkunastu osób czy inaczej kilku rodzin. Oczywiście "skład" się zmienia bowiem część osób kończy tu prace a przybywają inni, dopiero co zaczynający.
Najważniejsze ogniwa naszego sukcesu wigilijnego to kolega, który pracuje tutaj 4 /4 tygodnie (jest bowiem naszym głównym "zaopatrzeniowcem") oraz nasze panie, które wykonują główny trud przygotowań, czyli wszystkie te smakowite potrawy. "Babski komitet" rozdziela także zadania do wykonania dla panów, takie jak zakup wina i innych napojów, transport stołów i krzeseł itp. W centralnym miejscu na stole oczywiście krzyż i sianko. Chleb mieliśmy prosto z Polski.W tym roku tak się złożyło, że po policzeniu potraw na stole okazało się, że jest ich ok 20 nie licząc ciast wszelakich. Najwięcej, i tu niespodzianka, było potraw ze śledziami, które są praktycznie nie do zdobycia na miejscu. W trakcie naszej Wigilii można było zatem co jakiś czas usłyszeć:"Mamo! Pokaż, co jest bez śledzi?". Świętowała z nami  przesympatyczna para polsko-francuska (dostarczyciele znakomitego Bordeaux, wielkiej tacy krewetek i świeżych ostryg) oraz młoda rodzina polsko-angielska z uroczymi dziećmi. Pierwszy raz w życiu mogłem spróbować także potraw śląskich, które muszę powiedzieć bardzo mi smakowały (jedną znich była makówka a nazwy drugiej nie pamiętam). Wśród dzieci ogromne poruszenie wywołało odkrycie ogromnego wora z prezentami, który św.Mikołaj zostawił pod drzwiami (z powodu wielkości nie zmieściłby się pod choinką). Chwilę później ciszę przerywał tylko chrzest rozrywanego papieru prezentów. Od tego momentu dzieci (a była ich nawet spora gromadka) już "nie było". Dorośli szybko odłożyli prezenty na bok i kontynuowali niszczenie tego co na stole. Ponieważ zniszczenia poczynione zawartości półmisków okazały się wielce nieskuteczne umówiliśmy się nazajutrz na 13.00. Nazajutrz około wyznaczonej godziny zaczęliśmy się zbierać. Potrawy wigilijne uzupełniły krojone wędliny, bigos i pasztety francuskie. Po nasyceniu pierwszego głodu przyszła pora na ciasta i kawę. Ponieważ wszyscy byli już "pełni", gospodarz zaproponował dwie opcje: spacer albo drinki. Wszyscy ochoczo wybrali... drinki, wysyłając na spacer dzieci. Około 20.00 powoli zaczęliśmy się rozchodzić. Czyli prawdziwe polskie święta. Drugi dzień świąt już nie był taki fajny, bowiem w Korei to normalny dzień pracy. W czasie, kiedy rodacy odsypiali pierwszy dzień my tutaj już pracowaliśmy. Szybko "wyparowały" wigilijne śledzie i pierogi, na które trzeba czekać następny rok.